Εσχάτη Ένδεια ενότητα από Γιαγκλής, ο Αετός της Μακεδονίας
Από το βιβλίο του συγγραφέα κ. Γεώργιου Μπαρτζούδη.
Όμως, σε λίγο θα προκύψει οξύ πρόβλημα επιβίωσης για όλον τον κόσμο, και οξύτατο για τον Καπετάνιο. Τώρα πλέον, είτε είχε καταφέρει να πάρει την πολυπόθητη σύνταξη του υπολοχαγού είτε όχι, το ίδιο ήταν: Από το τέλος του 1941, ο πληθωρισμός θα ισοπέδωνε όλες τις συντάξεις, μικρές και μεγάλες, όπως και όλους τους μισθούς.
Οι μόνοι που …κολυμπούσαν στη φτώχεια αλλά, τουλάχιστον, δεν πεινούσαν ήταν οι γεωργοί. Ο Γιαγκλής όμως, ανήμπορος πλέον για γεωργικές δουλειές, κινείται μεταξύ των δύο πατρίδων του, Νιγρίτας και Ιερισσού, εκλιπαρώντας για βοήθεια.
Υποβάλλει αίτημα στον Γενικό Διοικητή Μακεδονίας (Θεσσαλονίκη), και την 16.4.1942 παίρνει την εξής απάντηση:
«Σου εσωκλείω επιστολήν μου προς τον κ.Πρόεδρον της Κοινότητος Ιερισσού, σχετικώς με το ζήτημα που μου γράφεις.
»Σε πληροφορώ ότι εφρόντισα ώστε να σου δοθεί από την Πρόνοιαν ένα επίδομα τριών μέχρι τεσσάρων χιλιάδων δραχμών μηνιαίως».
Συνέχεια στο άρθρο “Εσχάτη Ένδεια ενότητα από Γιαγκλής, ο Αετός της Μακεδονίας” με την απόφαση της Κοινότητας της Νιγρίτας.
Λίγους μήνες αργότερα, την 20.10.1942, η «Διοικούσα Επιτροπή Κοινότητος Νιγρίτης» (Πρόεδρος Β. Βασιλούδας, Μέλη: Δ. Παπαπαναγιώτου, Α. Σκέμπερης, Ν. Πατσιάνης) εγκρίνει πίστωση «εκ δραχμών 100.000 υπέρ του Μακεδονομάχου Γεωργίου Γιαγλή, καθόσον ούτος εντελώς άπορος, τυφλός και υπέργηρος έχει απόλυτον ανάγκην».
«Κάτι» ήταν αυτές οι χειρονομίες. Μόνο που τις …κατάπινε ο αδυσώπητος πληθωρισμός. Αν οι 3.000 δραχμές είχαν κάποια αξία σήμερα, σε 10 μέρες δεν αγόραζες ούτε μια οκά καλαμπόκι. Και αν αύριο οι 100.000 δραχμές ήταν ένα σεβαστό ποσό, σε μια-δυο εβδομάδες δεν άξιζαν ούτε για μια οκά «φασούλια».
Διηγούνταν οι παλιοί για έναν χωριανό που είχε βγάλει προς πούληση ένα μαλάκι (βουβαλομούσχαρο): Σε έναν τζιαμπάζη από τη Νιγρίτα που πήγε να το αγοράσει ζήτησε το υπερβολικό τίμημα «40 χιλιάρ’κα». Ξαναπέρασε σε μια βδομάδα, για ν’ ακούσει και πάλι «40 χιλιάρκα». Αετονύχης ο τζιαμπάζης, άφησε το πράμα και ξαναπέρασε μετά από άλλη μια βδομάδα, και το πλήρωσε «40 χιλιάρ΄κα»! Μόνο που, τώρα πλέον με το ποσό αυτό, ο χωρικός δεν θα μπορούσε να αγοράσει ούτε έναν πήχη ύφασμα για να μπαλώσει το μπινιβρέκι του!
Έτσι …ωραία περνούσαν στην κατοχή όλοι, μαζί και ο Γιαγκλής, ο οποίος όμως είχε και ένα άλλο, εξίσου σοβαρό, πρόβλημα:
Ήταν οι Βούλγαροι, από την άλλη μεριά του Στρυμόνα, με τους οποίους είχε παλιούς λογαριασμούς. Η στρατιωτική παρουσία τους, δυτικά του ποταμού θα έρθει λίγο αργότερα (το καλοκαίρι του 1943), πλην όμως από την αρχή της κατοχής υπάρχουν κάποιες «αθώες» επισκέψεις τους στη Νιγρίτα, ως σύμμαχοι που ήταν με τους Γερμανούς. Έτσι, όπως φαίνεται, σύμφωνα και με μαρτυρίες, ήδη από τα τέλη του 1941 ο Γιαγκλής μετακόμισε, ή «μετακόμιζε» στην Ιερισσό.
Σίγουρα πάντως, από τις αρχές του 1943 βρισκόταν στην Ιερισσό, οπόθεν, την 9.3.1943 απευθύνει κραυγή αγωνίας προς την Μονή Δοχειαρίου 112 :
«Πολύ θα σας παρακαλέσω, επειδή βρίσκομαι στην Ιερισσώ πρόσφυξ όπως ξέρετε γέρων και αόματος να με βοηθήσετε ότι έχετε ευχαρίστησιν, έστω μια οκά λάδι, αλεύρι, λίγες ελίτσες, σαπούνι, μη σας παρακαλώ με λησμονείτε»!
