Καλημέρα να τα πούμε; Χρόνια πολλά, καλά Χριστούγεννα.
Σας μεταφέρουμε τις σκέψεις και τις αναμνήσεις της κ. Ντίνας Σπυρούδη για τα Χριστούγεννα των παιδικών της χρόνων με τίτλο “Καλημέρα να τα πούμε;”
Τα κάλαντα την παραμονή των Χριστουγέννων στην Τερπνή και την ευρύτερη περιοχή του Δήμου Βισαλτίας.
Παραμονή τον Χριστουγέννων όλα τα σπίτια λάμπουν από καθαριότητα.
Τα παιδιά από το πρωί περιμένουμε τον πατέρα να φέρει την “χόινα” είναι ένα μικρό δέντρο, που μοιάζει με έλατο, και αυτό στολίζαμε για Χριστουγεννιάτικο δέντρο.
Τα στολίδια ήταν διάφορα αγγελάκια και αστέρια φτιαγμένα από χαρτόνι που το στολίζαμε με χρυσόσκονη.
Όμορφα χρόνια απλά. Όπως απλός ήταν και ο κόσμος εκείνα τα χρόνια.
Όλη την εβδομάδα ακούγονται οι κραυγές από τα γουρούνια που σφάζονταν. Σε κάθε γειτονιά και μια παρέα από πέντε έξι άνδρες, που θα σφάζανε τα γουρούνια.
Οι γυναίκες από το πρωί είχαν ανάψει το καμίνι.
Το καζάνι με το βραστό νερό έτοιμο, μόλις η άνδρες σφάξουν το γουρούνι να έχει έτοιμο νερό για να το πλύνουν, και στην συνέχεια να αρχίσει το μοίρασμα.
Από ένα κομμάτι για όλους αυτούς που βοηθούν και από ένα κομμάτι για τη γειτονιά.
Να βγάλουν την τηγανιά που θα φάμε όλοι το μεσημέρι, μα πάνω απ’ όλα έπρεπε να βγάλουν τις μιρούδες που θα φάμε όλα τα παιδιά τις γειτονιάς. Περιμέναμε με υπομονή πότε θα μας ψήσουν τις μιρούδες.
Ψημένες πάνω στο τσιμπίδι. Η μυρουδιά σου έσπαζε την μύτη. Έτσι έφτανε το βράδυ, μαζευόμασταν όλοι στο σπίτι κουρασμένα όπως ήμασταν, δεν αργούσε να μας πάρει ο ύπνος..
Πριν ξημερώσει έπρεπε να σηκωθούμε για τα κάλαντα. Οι τουπούζες ήταν έτοιμες, η ώρα ήταν 5το πρωί, οι πρώτες τουπουζιές είχαν αρχίσει να ακούγονται, όλοι στο πόδι λοιπόν και φύγαμε. Από μακριά ακούσαμε άλλη παρέα να χτυπάει την πόρτα του σπιτιού και να λέει “Κόλιντα μπάμπω κόλιντα τρεις χιλιάδες πρόβατα και άλλα τόσα γίδια, δώσε κυρά καρύδια, μη σε σπάσω τα κεραμίδια”.
Η πόρτα άνοιγε και η κυρά του σπιτιού έδινε τα δώρα στα παιδιά. Που αυτά συνήθως ήταν καρύδια, αμύγδαλα, κάστανα. Εεεε κάπου κάπου μας έδιναν και καμιά δραχμή.
