Ο γερο – Αετός στη Φωλιά του (Κ. Γιαγκλής)
Προτελευταία ενότητα από το βιβλίο “Γιαγκλής, ο Αετός της Μακεδονίας” του κ. Μπαρτζούδη.
Την ίδια χρονιά (1943) θα δώσει τον «τελευταίο ασπασμό» και στην αγαπημένη του Φώτω, που άφησε την πνοή της στην Ιερισσό. «Σ’ ήρθι ένα, καρτέρα κι άλλου» που λεει μια παροιμία. Και να πως περιγράφει την τραγική κατάσταση του Καπετάνιου, ένας αυτόπτης:
«Αυτή τη φορά είδα ένα ασπρομούστακο ψηλόλιγνο γέρο, χωρίς τη μεγαλόπρεπη γενειάδα, ντυμένο με φτωχικό χωριάτικο κουστούμι και τραγιάσκα …πασπατεύοντας με ένα ραβδί το δρόμο και ακουμπώντας με το άλλο χέρι στον ώμο ενός μικρού κοριτσιού … που του χρησίμευε για οδηγός!…
Ολότελα τυφλός, σκελεθρωμένος από τη φτώχεια, τα βάσανα και τον υποσιτισμό… Μετά από καιρό, λίγο προτού πάνε και στην Ιερισσό οι Βούλγαροι [καλοκαίρι του 1943], έμαθα ότι η Κοινότητα και ο εγγονός του τον φυγάδευσαν …στο Άγιο Όρος».
Τί να σκεφτόταν άραγε ο γερο – Αετός με τα τσακισμένα φτερά, στα τελευταία χρόνια της ζωής του; Τότε που η νύχτα και η μέρα έγιναν ένα! Τότε που η Δόξα πνίγηκε μέσα στην άβυσσο της έσχατης φτώχειας! Τότε που οι ώρες της παντοτινής του νύχτας ήταν ατέλειωτες!
Να ψέλλιζε άραγε τον «Γεροδήμο» του Βαλαωρίτη:
Εγέρασα μωρέ παιδιά, ΠΕΝΗΝΤΑ χρόνια κλέφτης Τον ύπνο δεν εχόρτασα και τώρα αποσταμένος θέλω να πάω να κοιμηθώ, εστέρεψε η καρδιά μου Βρύση το αίμα το ‘χυσα, σταλαματιά δε μένει!!!
Αφηγείται ο εγγονός του Γιάννης: «Όταν απολύθηκα από στρατιώτης στην Αλβανία, γύρισα τον βρήκα και κάθησα μαζί του. Είχε μείνει αόμματος από οξύ γλαύκωμα… Παίρνουμε εντολή από τον νομάρχη Πολυγύρου να φύγουμε …στο Άγιον Όρος γιατί οι Βούλγαροι τον αναζητούν… [Φτάσαμε στη Δάφνη, επίνειο των Καρυών, και από εκεί] πήγαμε στο κοινόβιο, το ήσυχο μοναστήρι του Καρακάλλου, όπου μείναμε αρκετό καιρό… [Μετά, για τον φόβο των Βουλγάρων] φεύγουμε και τον πήγα σε ένα κρυφό λημέρι …στον Βασίλειο, έναν Μοραΐτη μοναχό…όπου και έμενε.
Όταν πέθανε ο Βασίλειος… τον πήρανε οι Ιερισσιώτες [Μοναχοί]…πάνω από το Ιβήρων… στο κελλί του Ιωάννου του Προδρόμου. Όταν [μετά από 3 χρόνια] πήγα… να τον πάρω τον Αύγουστο [1946]… ήταν ανταρτοπόλεμος… Μου είπε με το παλιό εδώ γιορτάζουμε … να έρθεις να με πάρεις μετά την Παναγία. Πήγα στην Καβάλα με κάποιο καΐκι… Όταν έφθασα, μετά από λίγο καιρό έμαθα ότι πέθανε από καρδιακή προσβολή (Δεκέμβριος 1946)».
Τρεις μήνες ενωρίτερα, τον Σεπτέμβριο του 1946 ο Γιαγκλής εκάρη Μοναχός «κατ’ οικονομίαν», «εν άκρα ταπεινώσει και επικλήσει ελέους και σωτηρίας από τον Πανάγαθο Θεό…μετονομασθείς Γαβριήλ».
Και όταν κοιμήθηκε, τον Δεκέμβριο του 1946, ενταφιάστηκε στο ίδιο κελί, του Ιωάννου του Προδρόμου 113 .
Παραπομπή στο άρθρο “Ο γερο – Αετός στη Φωλιά του”:
113 (α) Αποστολίδης, ό.π, σ.416, 430-431,
(β) Πάππας-Καπετάν Γιαγλής, ό.π, σ.346-348, 24,
(γ) Πάππας-Ιστορικά και πολιτιστικά, ό.π, σ.468, (δ) Παπαθανασίου, ό.π.
 Προτελευταία ενότητα από το βιβλίο "Γιαγκλής, ο Αετός της Μακεδονίας" του κ. Μπαρτζούδη. Την ίδια){kind=link}