Παύλος Δημητρίου το μηχανάκι του Πανσερραϊκού

Παύλος Δημητρίου το μηχανάκι του Πανσερραϊκού

Συνέχεια στο αφιέρωμα στον Δημήτρη Αϊβαζίδη σας παρουσιάζουμε το “μηχανάκι” της ομάδας των Σερρών, που ακούει στο όνομα Παύλος Δημητρίου.

Τό άρθρο είναι από το blog “Τρελοποδόσφαιρο”.

ΤΟ «ΜΗΧΑΝΑΚΙ» ΤΟΥ ΠΑΝΣΕΡΡΑΪΚΟΥ, Ο ΠΑΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ!

Μια ολόκληρη ζωή στον Πανσερραϊκό πέρασε ο Παύλος Δημητρίου, καταφέρνοντας να γίνει ένας παίκτης- θρύλος για την ομάδα αλλά και το ποδόσφαιρο των Σερρών γενικότερα!

«Λιοντάρι» ήταν, εξάλλου, από μικρός, αφού πρωτόπαιξε μπάλα στις ακαδημίες του Πανσερραϊκού στα 12 του χρόνια (γεννήθηκε το ’57, στις Σέρρες). Τότε, βέβαια, δεν το ήξερε, αλλά θα έφτανε στο σημείο να παίξει 243 φορές με τον Πανσερραϊκό (σημειώνοντας για λογαριασμό του και 19 γκολ) στην Α’ Εθνική, επίδοση που τον κατατάσσει πολύ ψηλά στη λίστα των ποδοσφαιριστών με τις περισσότερες συμμετοχές στην ιστορία του συλλόγου!

Σήμερα, ο Παύλος Δημητρίου πάλι εντός των κόλπων του Πανσερραϊκού βρίσκεται! Το καλοκαίρι που μας πέρασε ανέλαβε τον ρόλο του προπονητή της αναπτυξιακής ομάδας του κλαμπ, η οποία θα αγωνιστεί στο τοπικό πρωτάθλημα. Στο παρελθόν είχε χρηματίσει γενικός αρχηγός, βοηθός προπονητή και πρώτος προπονητής των «ερυθρολεύκων», ενώ είχε ξαναδουλέψει και στις ακαδημίες τους.

Συνεχίζει, έτσι, την προσωπική του διαδρομή και προσφορά στα «λιοντάρια», η οποία είχε ξεκινήσει το 1974. Έπαιζε αριστερός μπακ, αρχικά. Κρίθηκε, όμως, πως δεν του ταίριαζε η θέση αυτή. Άλλαξε. Έγινε μέσος. Έως ότου, αποφασίστηκε ότι θα ήταν καλύτερο να αγωνίζεται ως αμυντικός μέσος. Εκεί καταστάλαξε. Καθιερώθηκε ως βασικός τη σεζόν 1975/76. Στα 20 του, χρίζεται αρχηγός.

Πεισματάρης, παθιασμένος, με ακτινοβολία, έντονη προσωπικότητα και ζηλευτό αριστερό πόδι, ο Δημητρίου στήριζε και ενέπνεε τους συμπαίκτες του, με την παρουσία του να είναι υποδειγματική.

Αυτός ήταν (όπως συνηθίζουμε να λέμε για πολλούς παίκτες) το «μηχανάκι» της ομάδας. Ο παίκτης που συνέχιζε να τρέχει όταν οι άλλοι κουράζονταν. Ένα πολύτιμο εργαλείο στη μεσαία γραμμή.

Ο Πανσερραϊκός ζούσε πράγματι πολύ καλές εποχές εκείνους τους καιρούς και ο δυναμικός αρχηγός του ήταν σταθερά στην πρώτη γραμμή των διακριθέντων. Αγωνίστηκε και ως αριστερός χαφ, προτού μετακινηθεί, τον Δεκέμβριο του 1985, στην ΑΕΚ. Μένει ενάμιση χρόνο στην «Ένωση», αλλά αυτό που μπορούσε δεν το έδειξε. Μακριά από το γνώριμό του περιβάλλον δυσκολεύτηκε να αποδώσει, μα και η κατάσταση τότε στους «κιτρινόμαυρους» (κατάσταση φθοράς και αφθαρσίας…) δεν ευνοούσε τις όποιες προσπάθειες νέων παικτών να ενταχθούν και να ξεδιπλώσουν τις αρετές τους.

Είχε, εκτός από όλα αυτά τα εμπόδια, να ξεπεράσει και δύο τραυματισμούς στο γόνατο. Δεν τα καταφέρνει. Γυρίζει στον Πανσερραϊκό το 1987. Σπάει το πόδι του το ’89 σε αγώνα. Σταματά να προσφέρει στην ομάδα. Πηγαίνει στη Νιγρίτα και με τη φανέλα της κρεμά τα παπούτσια του, το 1990.

Συμπλήρωσε 262 εμφανίσεις στην Α’ Εθνική με Πανσερραϊκό και ΑΕΚ και σημείωσε 20 γκολ.

Σχεδόν αμέσως μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής του καριέρας, ο Παύλος Δημητρίου έγινε προπονητής και πέρασε, όπως προείπαμε και από τον πάγκο του Πανσερραϊκού. Έχει κοουτσάρει αρκετές ακόμη ομάδες της περιοχής των Σερρών (Απόλλων Παραλιμνίου, Πήγασος, Ηρακλής Αμμουδιάς, κ.ά).